Bedenkelijk tuurde ze de leegte in, waar vaak de meest prachtige figuren verschenen. Nu bleef het stil. Doodstil. En toch, het was een veelbelovende leegte eigenlijk, die je druk doet fantaseren over alles wat vooralsnog onzichtbaar is.
‘Hallo,’ klonk het naast haar.
Ze keek op. Een oude man leunde op zijn wandelstok.
‘Vind je het erg als ik hier uitrust?’
‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordde ze.
Voorzichtig ging hij naast haar op de forse boomstam zitten. De stam lag er jaren. Al zo lang als ze zich kon herinneren. Ze probeerde zich vaak voor te stellen hoe de machtige boom eruit had gezien toen hij nog fier rechtop stond, met zijn sterke wortels diep in de aarde en zijn takken richting de hemel.
‘Zit je hier liever even alleen?’ vroeg de man, die haar plots bedenkelijk bestudeerde.
‘Nee. Nee, het spijt me.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik dacht na.’
‘Ah, een veelvoorkomend menselijk probleem.’
Ze keek op. De man glimlachte en knikte bemoedigend.
‘Ik bedacht me dat leegte gewoon de afwezigheid is van vorm… ofzo.’
Ze staarde verte in.
‘Het doet je gissen naar dat wat aanwezig zou kunnen zijn… naar de vorm die de leegte zou kunnen vullen of nog gáát vullen. En op dat moment van gissen manifesteert het zich eigenlijk al in de werkelijkheid. Je brengt het tot leven, gewoon door eraan te denken…’ Ze glimlachte en keek op.
De oude man was verdwenen, of misschien wel nooit aanwezig geweest. Alleen de leegte was er, en een veelbelovende glimp van wat wellicht nog komen ging.