Als in een droom bewoog ik me voorwaarts. Althans, dat was het idee. Mijn geest was reeds onderweg, maar mijn lichaam bleef achter. Ik bekeek mijn schoenen, die quasi onschuldig op het asfalt stonden. Bewegingloos. Bevroren. Ook mijn handen wisten nergens van. Ze hingen onverschillig langs mijn lichaam. Geschreeuw. Getoeter. Ik keek op en om me […]

Langzaam maar zeker zag ik geen hand voor ogen. Alles wat zo duidelijk had geleken, ging nu op in de duisternis. Ik wankelde vooruit, hapte naar adem. Een startende auto, vlak achter mij, en een echo van voetstappen. Ik versnelde mijn pas en keek om me heen. De nacht was opgestaan, de duisternis wakker. De stad sliep en […]

In voor mij onbegrijpelijke woorden sprak hij de menigte toe en bijna vergat ik dat ik een buitenstaander was; slechts hier voor een moment dat spoedig voorbij zou zijn. De mensen om mij heen brachten op deze plek hun leven door en gaven hun leven, voor het verleden en de toekomst van het dorp. Het […]

‘Daar was het, vlak bij dat huis. Daar, op de heuvel.’ Hij wees steeds opnieuw naar de plek waar het gebeurde. Nadenkend bestudeerde ik zijn baard, alsof die mij antwoorden geven zou. ‘Ik heb vooralsnog alleen de informatie die u mij geeft, snapt u? Het zou ontzettend prettig zijn als iemand uw verhaal kan bevestigen, zodat […]

Ze keek op en om zich heen. Vele schoenen passeerden, maar ogen waren te gefocust op bestemmingen waarnaar Nula slechts kon gissen. Het waren geheimzinnige plaatsen, heel ver hier vandaan. De schoenen kwamen en gingen, meestal gehaast (TIKTIKTIK!) en soms redelijk ontspannen (TIKTIK… TIKTIK…) De wereld kwam in elk geval nooit tot stilstand. De storm woedde […]

William Blake, vakman en visionair. Door Deniece Wildschut Met zijn ene been stond hij stevig in de werkelijkheid en met zijn andere been… in een andere werkelijkheid. Tijdgenoten zagen hem veelal als een man die het spoor ernstig bijster was en het werk dat hij al zijn tijd en liefde schonk verkocht nauwelijks. William Blake was […]

Op de tast schuifel ik door de ijskoude duisternis, onophoudelijk opgejaagd door de demonen die het duivelse oord bewonen. Of ik hier al uren of dagen ronddwaal weet ik niet, maar mijn lichaam en geest zijn de uitputting nabij. Alles zou ik geven om de tijd terug te draaien, maar ik weet dat dat onmogelijk […]

Ze rennen voor me uit, vele mensen. Schreeuwend. In paniek. Aarzelend kijk ik om me heen. Een moeder rent gillend de bossen in, met haar zoontje in haar armen. Mijn hart klopt in mijn keel. Totale chaos. Mist danst om ons heen. De bewoonde wereld is niet langer zichtbaar en ook de mensen verdwijnen, voor […]

De verblindende duisternis maakte de nacht nog onvriendelijker. Angstaanjagend anders dan het bij daglicht ogen zou. Vlammen grepen genadeloos om zich heen, hoewel de warmte mijn liefde voor het vuur deed groeien. Het vormde bovendien een punt van hoop, waaraan ik mij tegen beter weten in vasthield. De kuil waarin ik mij bevond was niet diep, […]

Londen, 21 januari 1791 Peinzend staarde hij uit het raam, waar de sombere realiteit hem onwerkelijk aandeed. Zwart waren de dagen, wankel de zekerheid die ooit zo zeker had geleken. Aantekeningen in boeken, de enige plek waar hij zijn gedachten onbestraft uiten kon, schreeuwden hem vanaf de bladzijden toe. Het was een geluidloze schreeuw, zoals […]

Mijn schreeuw zou ongehoord blijven, mijn aanwezigheid vergeten. ‘Nee!’ riep ik nog, maar het mocht niet meer baten. Als in slowmotion zag ik hoe hij zijn arm uitstak en mij een fatale duw gaf. ‘Nee!’ schreeuwde ik. Hij duwde me naar de rand toe. De afgrond was me niet ontgaan. Ik bevond me op huiveringwekkende […]

Stil. Slapend. Slaapwandelend, lijkt het. Aarzelend zet ze een stap, en nog een stap. En nog een stap. Een blos op haar wangen, alsof ze al uren ingespannen bezig is. Waarmee? Ik volg haar, langs de rivier die moeiteloos door het landschap meandert. Het meisje blijft staan en staart lange tijd naar het water: alsof […]

Ik struikel het café binnen, waar de geur van bier en zweet een licht onpasselijk gevoel in mij opwekt. Haastig duik ik het toilet in. Ik draai de deur op slot. Ademhalen doe ik niet. Durf ik niet. Het is stil om me heen. In de verte klinken slechts de stemmen van mensen die luidruchtig […]

Drie maanden later stierf Samuel, heel plotseling. Hij liet Nathalie gebroken achter. Ik zat aan haar zijde en had hem zien sterven, omdat hij me graag bij zich wilde hebben. Ik kreeg in die tijd een goede band met Nathalie en we boden elkaar de troost die we zo hard nodig hadden. We praatten nog […]

‘Samuel vertelde vertelde me dat je rondleidingen geeft?’ Nathalie keek me aan en ik knikte. ‘Ik heb altijd als gids willen werken,’ legde ik uit. ‘Vroeger deed ik alsof ik rondleidingen gaf. Mijn vriendjes en vriendinnetjes waren toeristen en ik liet ze de stad zien.’ Ik grijnsde. ‘De stad was ons huis, maar dat mocht […]

De volgende dag arriveerde ik op het afgesproken tijdstip bij zijn huis. Een bescheiden appartement, net buiten het drukke centrum van de stad. Samuel wachtte me buiten al op en groette me alsof we elkaar reeds jaren kenden. Zijn grijze haren glinsterden in het zonlicht en een klein brilletje versierde zijn levenslustige gezicht. ‘Felicia,’ zei […]

Een herinnering Maandag was het, als ik het me goed herinner. Het was een regenachtige morgen waarop ik mijn huis verliet en wederom bij Samuel op bezoek ging. Hij was niet alleen mijn beste vriend, maar tevens een begaafd muzikant en een bijzonder mens. Samuel was een toeschouwer van het leven, om het woord ‘vreemdeling’ […]

Vlagen van onrust doorboorden het secuur opgebouwde omhulsel van rust en veiligheid. De wereld denderde in een razend tempo aan hem voorbij. Geen moment stilte. Geen mogelijkheid om de invloeden voor even buiten te sluiten. Hij zette zijn wandeling voort, langs oude eikenbomen en de rivier die moeiteloos door het landschap kronkelde. Zijn gedachten bewogen […]

We zwegen en het jongetje speelde vol overgave met het takje dat de boom losliet en bij hem bracht. Het jongetje koesterde de schoonheid van het takje, de geschiedenis van het takje. Misschien zelfs zonder dat door te hebben. Het verwarmde mijn hart. ‘Ik kom niet uit deze tijd,’ zei ik. ‘Ik leefde heel lang […]

‘Doe niet zo mal,’ zei de vrouw. Ze drukte op het rechthoekige object en het kunstwerk werd weer zwart. ‘Die mensen horen je niet,’ zei ze. ‘Dit noemen wij een film. Wij kijken daarnaar. Het is een vorm van ontspanning of amusement. Het is een verhaal.’ ‘Ze horen ons niet, die mensen?’ herhaalde ik. ‘En ze […]

Gepubliceerd in Editie Enigma Is het niet fijn, de manier waarop kinderen communiceren? Ze lachen als ze blij zijn, huilen als ze verdrietig zijn of pijn hebben, en schreeuwen als ze aandacht willen. Ze zeggen meestal wat ze denken en hebben nog niet geleerd hoe ze alles tactisch kunnen verpakken in een heel hoop ingewikkeldheden. […]