Gisteren ontving ik post van mijn uitvaartverzekering en terwijl ik de papieren vluchtig bekeek, zag ik het volgende staan: Einde premiebetaling: datum overlijden verzekerde.
Nogal logisch, maar het kwam toch wat afstandelijk op me over. Die verzekerde, dat ben ik namelijk. Maar goed, dood is dood. Er stond tevens een telefoonnummer op, en de mededeling dat een overlijden binnen 24 uur doorgegeven moet worden. Niet vreemd, maar wel snel! Dan ben je net omgevallen en je nabestaanden nog in shock (of een dansje aan het doen), en dan moet er een telefoontje gepleegd worden: “Hallo? Yarden? Ja, ze is dood hoor!”
Over de dood heb ik nooit moeilijk gedaan. It’s all part of the puzzle. Je komt en je gaat. Toch maakte de post me nog even heel concreet duidelijk dat ook ik ‘gewoon’ een verzekerde ben. En we gaan allemaal dood. Het past perfect bij mijn vierde week op weg naar verlichting, naar aanleiding van het boek Boeddha in 5 weken. Deze week stond namelijk in het teken van onthechting.
De boeddhistische visie steekt eenvoudig in elkaar: Niets is blijvend en dus is er niets om je aan te hechten. Er is geen houvast, geen zekerheid, geen statische werkelijkheid. Eén zekerheid is er wel: op een dag belt iemand Yarden, om door te geven dat ‘de verzekerde’ overleden is.
