Deniece Wildschut

Televisieland

De televisie aanzetten vergt lef! Is het geen tijd voor de zoveelste talentenjacht, dan kunnen we kijken naar reclames met een filmpje tussendoor, of uitvinden welk kind het meest paranormaal begaafd is. Albert Verlinde & Co zitten elke avond klaar om ons te vervelen met geblèr en nieuwtjes die helemaal zo interessant niet zijn en alsof dat nog niet genoeg is, kunnen we zien hoe mensen bij elkaar gaan eten, model willen worden, wereldberoemd danser, eersteklas debiel of kledingontwerper. Van Holland houden we ook, alsof we daartoe verplicht zijn, en de slogans vliegen ons om de oren. “Vier uur Cup-A-Soup”, “je bent het waard”, kies ons, kies ons, “happen naar Pijnenburg”, “ik wil Bolletje”, kies ons, kies ons! En de ergste? “Ik zeg doen!”
Daar vrijwillig naar kijken, dat doe ik dus niet vaak. Nee… televisieland is niet mijn favoriete vakantieland, om het maar even liefdevol uit te drukken. Dan blijf ik liever thuis (om de tv uit het raam te gooien). Of ik ga wandelen of een boek lezen. Of schrijven, zoals het een diehard freelancer betaamt. Televisiekijken heeft wel een voordeel! Soms ervaar ik het als dermate zinloos dat ik wel móet schrijven, of ik kijk naar mensen die ofwel vechten voor hun droom of hun droom leven. En ja… dan kan ik niet anders dan gehoor geven aan mijn eigen passie en schrijven, schrijven, en nog eens schrijven. Er zijn echter een paar programma’s die ik wél met plezier kijk en zo is er ook een prgramma waar ik alweer een tijd geleden per toeval op stuitte. Ik schreef er destijds een stuk over op mijn weblog en dat luidde ongeveer als volgt:
“Meet the natives is één van de geniale programma’s die National Geographic uitzendt en op meerdere vlakken is dit programma zeer interessant. De verschillen tussen ons (Westerse mensen) en deze mensen, die compleet één zijn met de natuur, zijn aanzienlijk. Mijn vader heeft in het verleden vele malen – op schaapachtige toon – geroepen dat ik alleen maar gelukkig zou worden als herderin. Want – ik citeer – “Jij vindt het allemaal maar niets. Geld?! Wat een onzin! Televisie… waarom dan? Jij bent pas gelukkig in kleermakerszit, in het gras, zonder mensen om je heen, tussen je schapen.” Dat heb ik ook regelmatig geroepen, dat geef ik toe, want ik heb het vaak moeilijk gehad met de maatschappij waarin we leven. Ik ben altijd een eenling geweest, iemand die de buitenwereld soms inderdaad zelfs schuwde, maar de essentie hiervan was – en is – simpelweg mijn behoefte aan eenvoud.
In “Meet the natives” zien we een groep mannen van het eiland Tanna, die een tijdje meedraaien in de Westerse wereld. Ze stellen de meest geniale vragen, die wij alleen kennen van kinderen. Een pinautomaat hebben ze nog nooit gezien en ze willen graag weten hoe het geld in die automaat terecht komt. Vol medelijden begroeten ze een dakloze en ze snappen niet hoe het mogelijk is dat deze man geen huis heeft, als New York zo vol van gebouwen is. Iedereen zorgt voor elkaar, vinden zij, en ik ben het helemaal met hen eens. Wat een prachtige wereld zou de wereld zijn, die zich realiseert dat niemand compleet gelukkig zolang er nog iemand ongelukkig is.”
En wat een prachtige wereld zou de wereld zijn zonder televisie. Ik zeg… doen!

Verder Bericht

Vorige Bericht

© 2024 Deniece Wildschut

Thema door Anders Norén