Van: Deniece Wildschut [mailto:info@deniecewildschut.nl]
Verzonden: Friday, Maart 29, 2012 9:58 AM
Aan: De krant
Onderwerp: Eh…
Beste heer/mevrouw,
Ken je dat, van die momenten waarop je bijna de krant zou bellen? Als je het voor elkaar hebt gekregen om je telefoon in de wasmachine te stoppen bijvoorbeeld (alweer!), of als je je telefoon juist van een afschuwelijke verdrinkingsdood hebt weten te redden. Of, als je eindelijk bent gaan hardlopen; ruim anderhalve meter, al hijgend, noodgedwongen pauzerend na elke twee stappen, maar toch! Heb je ook weleens de krant willen bellen: gewoon om een bijzonder moment te delen met de gedreven mensen die dagelijks stad en land – en cyberspace – afstruinen, op zoek naar nieuws? Ik wel. Hardlopen doe ik niet (gewoon lopen daarentegen buitengewoon veel en graag), maar mijn telefoon verdrinken in de wasmachine, dát is een van mijn specialiteiten. Ik heb ook een absolute gave als glasbreker. Geen glas blijft heel in mijn aanwezigheid, maar scherven brengen geluk nietwaar? Een geluk bij een ongeluk dus.
Dat bellen van de krant overigens, dat is natuurlijk slechts bedoeld zodat je je daarvan een beeld kunt vormen. Dat begreep je vast al, toch? Tja, we hoeven natuurlijk helemaal niet meer te bellen. We kunnen de krant gewoon mailen. Of we ‘whatsappen’ iemand bij het lokale weekblad, wel zo makkelijk. Marja van om de hoek bijvoorbeeld. Ja, toch? Vroeger was zij misschien ‘mevrouw De Waard’ of ‘die journaliste van dat verdwijnt-meestal-in-de-kattenbak-weekblad’, maar nu is zij ‘Marja’. Kort maar krachtig, en altijd binnen handbereik. Al woonde Marja op Texel, of in het uiterste puntje van Noord-Rusland, dan nog was het alsof zij om de hoek woonde. Altijd dichtbij… Gezellig.
Enfin, de krant, het nieuws, Marja, en het uiterste puntje van Noord-Rusland. Het is allemaal wat! Overigens ben ik nieuwsblind. En doof. Het nieuws gaat doorgaans vrijwel compleet aan mij voorbij. Ik zal ook nooit vrijwillig het journaal aanzetten. Zelfs ’s ochtends niet, als Jan de Hoop met zijn gezellige mok vele Hollandse huiskamers binnenwandelt. Ik ben 100% fan van Jan, maar het nieuws: not so much. Alles is continu aan verandering onderhevig, dat is een feit. Er is dus eigenlijk altijd nieuws, hoewel het nieuws soms helemaal zo nieuw niet lijkt. Het is een hoop van hetzelfde, maar dan in een nieuw jasje. Een ander jasje. En het schuurt en kwelt en knelt en verlamt. Het verstoort en verzwakt, maar het hoort erbij. C’est la vie. Toch vinden we daar – gelukkig – allen onze eigen weg in. Mijn weg is het papier, waarop ik chaos omvorm tot leegte en leegte tot stilte, tot schoonheid, tot woorden die raken op een manier die niet kwelt. Meestal. Schoonheid geboren uit modder dus, net als de lotus. Ik recycle wat ik niet verdragen kan, geef het een nieuw jasje. Een jasje dat is ontdaan van zijn giftige lading. Een geluk bij een ongeluk dus, net als mijn talent als glasbreker!
En jij? Wat is jouw talent? Soms doen we eigenaardige dingen, maar die dingen maken ons tot wie we zijn. Ze zijn prachtig, eigenlijk… Het is de manier waarop we recyclen, waarop we veranderen door wat we meemaken en om ons heen waarnemen. Het is de manier waarop we schoonheid creëren, voor onszelf en de mensen om ons heen. Een rustpunt, een oase. Iets dat wordt geboren uit modder, tot jij er een lotus van maakt.