Deniece Wildschut

Normaal

Wij Nederlanders hebben doorgaans wel iets met normaal. ‘Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’. ‘Het nieuwe normaal’. Enzo. Maar wat is normaal eigenlijk? Of, zou ik moeten zeggen: wat is eigenlijk normaal? Ik zei dit ooit in een kranteninterview na het verschijnen van mijn tweede boek Illusie van de waarheid en ik stipte aan dat je denkt dat je ’s ochtends naar je werk gaat, maar dat ‘de realiteit’ niet bestaat. Dus wie zegt wat waar is? En in het verlengde daarvan: wie zegt wat normaal is?

Klinkt koekoek natuurlijk, maar ik ervaar het meer dan ooit als relevant. Want ‘normaal’, dat hangt af van zoveel factoren. Hoe en waar wij zijn opgegroeid, wat er in ons bolletje is gestopt en onze perceptie zoals die daaruit is voortgekomen. Hoe wij de wereld beschouwen is immers niet een vast gegeven en zeker niet voor een ieder gelijk; we zien allemaal een andere wereld. Of: er zijn zoveel werelden als er mensen zijn.

Maar ook heel praktisch: is het normaal dat we naar school gaan? Dat we daar klaargestoomd worden om goed te luisteren, ons aan te passen en straks een bescheiden plekje in de maatschappij te veroveren, zodat we ons ontwikkeld en vrij wanen. Is het normaal dat we wasmachines bezitten en daardoor meer kleding dan voor die apparaten, simpelweg omdat het reinigen ervan kinderspel is geworden. (En wat te denken van het verlies aan spierkracht, nu we niet meer zelf onze kleding wassen. Maar dat terzijde.)

Ik herinner me dat ik vroeger, ik zat in groep vijf meen in, met een vriendinnetje plannen had om huis en haard te verlaten. We waren helemaal ons gezin niet beu en natuurlijk was het een super naïef plan, maar ik kan nog steeds voelen wat we nastreefden, en misten: vrijheid van het maatschappelijke keurslijf. De vrijheid om te leven met het ritme van de natuur en onze voeten in de aarde. Gewoon, simpel. Met een klein groen rugtasje vol kleine McGyverspulletjes en geen enkele zekerheid over wat de dag ons brengen zou. We doordachten dat op die leeftijd natuurlijk niet zoals nu, maar het besef was er absoluut: deze maakbare, gekunstelde wereld is niet ‘de wereld’.

Normaal is maar een woord en zoals we ons steeds meer realiseren – hoop ik! – zijn woorden zeer verraderlijk. En ze worden gebezigd, zelden om duidelijkheid te scheppen. Veel vaker worden ze gebruikt om te verdoezelen, op te leuken, te manipuleren en wat al niet meer. Dat is niet normaal, als je ’t mij vraagt. Maar wie bepaalt eigenlijk wat normaal is of wat wij als normaal of abnormaal (mogen) beschouwen?

Een intelligent punt heb ik niet echt te breien aan dit stuk. Het is meer een hersenspinsel. Ik weet dat ik niet de enige ben die dit soort soepjes gaarkookt in de bovenpan, dus zie het als een amusante overweging. Een aansporing tot je eigen mening ophelderen of vormen. En heb je er iets over te zeggen – al dan niet normaal – dan hoor ik natuurlijk graag van je ;-)

PS Ik zoek nu op Pixabay naar ‘Normaal’ en krijg vrijwel uitsluitend virus-gerelateerd fotomateriaal. Het nieuwe abnormaal mensen. Het nieuwe abnormaal.

Verder Bericht

Vorige Bericht

© 2024 Deniece Wildschut

Thema door Anders Norén