Voor alle lieve, mooie moeders, die stuk voor stuk rete hun best doen: al mijn respect voor jou. I feel you. En ik kan echt invoelen wat de achterliggende motivatie zou kunnen zijn, maar daar scheiden onze wegen. Met liefde.
Foto’s van al dan niet uitgelubberde buiken, met kneuzig-realistische (love that!) verklaringen van zelfliefde en zelfacceptatie. Foto’s met de kleine (of grote) aan de borst, onder het mom van #normalisebreastfeeding. Call me granny, call me preuts, call me zeurpiet of old skool, maar ik zie er echt het nut niet van in. Sterker nog, ik vind de eerste categorie, vooral met uitgelubberde buik, redelijk walgelijk. Ja, sorry. En ik weet, we zijn allemaal vergankelijk he. Alles plettert uiteen en hallo, mijn dat-wat-doorgaat-voor-voorgevel is ook echt niet meer wat het ooit was, maar weet je, dat niemand daar onderuit komt, dat weten we allemaal wel toch? En of je jezelf nou lief of oke vindt of niet, jezelf hebt leren accepteren of nooit ene damn gaf om dat soort details… keep it lekker to jezelf.
Tja, dat denk ik dan. Want wat is het nut? Ben je, net als al die andere miljoenen mensen opeens influencer geworden – vind je zelf dan? Is het een soort stemmen? Use your power – voor je gevoel in elk geval. Ik lees tussen de regeltjes door vaak hoor je me? Herken je dit? Voel je mee? Schept dit een band? Alsjeblieft accepteer me. En over de borst: ik heb geen oordelen, ook niet over moeders die de fles geven. Maar kijk eens even wat ik doe. Elke dag. Meerdere keren. Al vier jaar. Of negen. Of een maand. Kijk mij een shinen. Je zal mijn kind maar zijn!
En natuurlijk is borstvoeding doodnormaal. DING DONG! U gaat door voor de wasmachine! Ik geef mijn jongste van twee ook nog borstvoeding en ik weet ook dat niet iedereen in de buitenwereld het normaal vindt om een vrouw haar kind te zien voeden. Maar weet je, ik voel me gewoon niet echt geroepen tot het delen van een selfie om iets te bewegen of bewijzen. Te delen, of daar enige boodschap voor anderen aan te verbinden. Sommige dingen doe je, gewoon omdat het voelt als het juiste. Toch? Ongeacht wat de wereld doet of vindt? Of zijn we zo geïsoleerd geraakt dat dat beetje verbinding op malle manieren tot stand geworsteld lijkt te moeten worden?
We doen allemaal grensverleggend ons best. Stuk voor stuk. Moeders zijn bikkels, zonder uitzondering. Sinds ik kinderen heb voel ik me meer dan ooit verbonden met de vrouwen op deze aardkloot. Wat zijn wij sterke, briljant mooie schepsels en wat een potentie huist er in ons allemaal. Wat een kracht! Wat een schoonheid.
En wat voor voeding je ook geeft en of je nu een beschaafd voedingsshirt draagt of in je nakie je kleine zit te voeden terwijl je telefoneert en onkruid wiedt, het zal mij worst wezen. En hoe jouw buik eruitziet… meid, dat zal me een zorg zijn. Ik zie het waarschijnlijk liever niet. Ik hoop vooral dat als jij oke bent met jezelf, je dat ook in stilte kan zijn. En dat je niet per se geïnfluenceerd hoeft te worden om te influencen; je mag gewoon je leven leiden. En de wereld zal doorgaan. Echt.
Dus haal adem
Pleur die telefoon opzij
Kijk in de spiegel
Knipoog overdreven
(Nee echt overdreven)
(Doe nou!)
en ga iets leuks doen
(anything!)