Met de ramen open en de wind van buiten ademend naar binnen al het leven vormgegeven fijngeknepen onbegrepen Vervlogen in de harde greep van menselijke maakbaarheid falen van de tijd en invloed van onwetendheid Natuur, waar ben je nou? Vijvers, kunstig, landschap doods Leef je in de bloemen daar geplant zo klein, doch groots besta […]

Dat ik dacht Dat ik wist Hoe het zat Wist wat ik niet wist Dus dat Niet wetende Dat ik niks wist Niet eens gissen kon Onbewust onwetend Voordat het begon Zo cliché en alles Moeder worden Opeens dezelfde Maar alles anders En plots weet je Besef je Dat je niets wist Zo onnozel voorheen […]

Hij zat voor zijn raam, zoals hij vaker deed. De oude man, verzonken in zijn eigen fragile bestaan. Een stil ruisend bestaan dat als de toppen van woeste zeegolven steevast ongrijpbaar bleek. Altijd had hij een sensatie van uiteen trekken in zichzelf aanschouwd, hoewel hij continu geloofde – en streefde – naar heelheid, naar eenheid. […]

Schemering heeft de zon verdreven. De nacht is onderweg. Met alle kracht die ik nog in me heb, baan ik me een weg door de dichtbegroeide wildernis. Warme rode tranen storten langs mijn arm ter aarde. De pijn beneemt me de adem en ik ruik mijn ondergang. Een raaf zweeft hoog boven mij, door de […]

Terwijl de laatste tonen van Schumanns Gesänge der Frühe vervliegen, zijn haar ogen gesloten. Nee, dichtgeknepen. Haar hoofd achterover, rustend tegen de onbarmhartige muur die van niets dan wat sierpleister is voorzien. Sierlijk is het niet, maar dat geldt voor de gehele ruimte en iedereen daarin. Om nog niet te spreken van de urinegeur die alles doordringt, als een […]

Tussen bladeren en bomen heb ik geen woorden nodig. Geen verlangen naar transformatie van dat wat pijnlijk, lelijk, is. Tussen bloemen, gras en vogels heb ik geen methoden nodig Om de wolken te verdrijven. Er is geen duisternis. In de wind, door regendruppels, laat ik voetstappen achter. In de modder, slechts voor even. Is dat […]

Ze had de vijfde zon ter aarde laten storten. Meedogenloos uiteengespat, bloedend in het zand. Galma Mora Tinariana Gorme. Huiveringwekkend was haar lach, die woest op de wind meedeinde. Heel Teotihuacán kleurde grijs terwijl mijn hart naar diepere diepten zonk dan ik ooit had leren kennen. We vluchtten de grot in, waar angstige ogen in de […]

Bradaigh bekeek het schilderij, dat eenzaam aan de wand hing. Tot nu toe had hij het nauwelijks opgemerkt, net als de vele andere mensen die hier arriveerden voor belangrijker zaken. Hij streek met zijn vinger over de contouren van de Taxus, die in zijn geest magischer oogde dan op dit vergeten schilderij. Op de achtergrond dreven […]

De zware deken van mist die al dagen en nachten over de vallei hing, trok zich langzaam terug. Eindelijk. Gildas bleef staan en keek peinzend naar het grauwgrijze wolkendek. Het zei hem ondanks zijn opluchting vrij weinig, merkte hij. Geen woord van troost, geen op hem neer kijkende Almachtige. Dat laatste zou hem niet verbaasd hebben, maar […]

Daar zat je, op een verwaarloosd houten bankje aan de rand van het bos. Het was een sombere herfstdag, een donderdag die niemand zich zou herinneren. Bladeren en modder versierden de paden die mensenhanden in het eeuwenoude natuurgebied hadden geforceerd. Minstens twee keer was ik het bos al doorgeglibberd, meer uit rusteloosheid dan uit liefde […]

“Daar had hij gestaan, ik zag hem nog zwaaien. Zijn halflange haar door de miezer tegen zijn gezicht geplakt, zijn wangen rood van de kou en zijn veel te dunne jas niet in staat de zeven graden onder nul te trotseren. Hij rilde. Ik zag het van een afstand, maar warmen kon ik hem niet […]

Zoals elke ochtend zat ze er weer, op het bankje nabij de bushalte. Ik wachtte op bus 34. Aan het stuur steevast de joviale Gino de Waal. Aardige vent, jaar of zesenveertig. Altijd een praatje klaar. Het naamloze meisje daarentegen zat verstopt achter de hoge kraag van haar veel te lange antraciete jas met grote zakken waarin haar […]

‘Doe het niet,’ zei ze nog, voordat we afscheid namen. Ik sloeg het advies in de wind, zoals ik deed met al haar goedbedoelde en compleet ongevraagde bemoeienissen. Die koppigheid en dat onwankelbare rechtvaardigheidsgevoel – geërfd van mijn vader – maken dat een verwarrende golf van ongeloof, spijt, angst en opluchting als een vlijmscherp slagersmes door […]

De deur stond op een kier en een onbehaaglijk gevoel bekroop me nog voordat ik er erg in had. Toen ik het opmerkte won het aan kracht en omvang, en groeide het uit tot een spook van ongekend formaat. Hoewel ik me eigenlijk wilde omdraaien, om weg te vluchten en nooit meer om te kijken, […]

Hij legde zijn pen op het papier en knikte. Dit was het dan: zijn levenswerk. Zijn magnum opus. Dit was wat hij had weten vast te leggen, om het te bewaren voor tijden die nog komen gingen en het te delen met mensen die nog geboren moesten worden… Liefkozend gleed zijn door nicotine vergeelde wijsvinger over […]

Eerst deel 1 lezen? Ik klauw mijn weg door de muur. Een fragiel grijs geval dat onder mijn woeste aanraking uiteenvalt als een amateuristisch herstelde pantalon. Waar de vergankelijkheid voorheen zichtbaar op de loer lag, had zij nu toegeslagen. Ze haalde venijnig uit, met mijn lichaam als voertuig. Althans, zo lijkt het even. Al snel […]

Daar stond ze dan, voor de alles buitensluitende deur die haar honend leek aan te kijken. Ze staarde peinzend terug. Jezus, wie had gedacht dat de achtervolging zo spoedig eindigen zou? Haar hart bonsde nog als een gek. Ze kon zijn aftershave nog ruiken, maar zelfs van zijn silhouet was elk spoortje verdwenen. Alsof het […]

Daar in de heuvels, zie je dat huis? Daar is iets, is iets niet pluis. Ik liep erlangs, gluurde door het glas. Verhip, daar stond ik… in een modderplas! En de boze dame die daar woonde… daar, in dat huis, ook daarmee was iets niet helemaal pluis… Ze keek streng door de glazen die dansten […]

Hij zei niets. Helemaal niets. Verdomme! Wat was het ook een achterbakse lafaard. Ik zigzagde zo goed en zo kwaad als dat ging om de door hoosbuien gecreëerde modderpoelen heen en trok mijn wijde rok op tot net boven mijn enkels. De wind kuste mijn wangen, maar de streling maakte geen gevoelens in mij los. […]

Ik zat er een kleine twee uur. De mist had zich teruggetrokken, maar donkere wolken verzamelden zich dreigend boven mijn hoofd. Stilzwijgend had ik toegekeken hoe ze samenkwamen, tot ze als kleine en vervolgens heel wat grotere druppels ter aarde stortten. Koud was hun aanraking, die al snel aan mij voorbijging. Het was niet alles […]

Gepubliceerd in Editie Enigma Lang geleden was de dood een geaccepteerd onderdeel van het leven. Het vormde geen ‘punt in de verre toekomst’, waarmee we ons pas bezighielden als het naderde. Het leven was hard, maar in harmonie met de natuur. Overleven, dat was pas echt een kunst. Moest je niet vechten voor je koning, […]

‘H-het is te laat,’ stamelt ze, ‘Ga, wil je? Nu!’ Ze duwt me weg, trekt haar bebloede jurk op tot net boven haar enkels en glibbert de modder door, over het gras, langs de oude eikenbomen. In de mist vervaagt ze, met mijn laatste sprankje hoop. Ik aanschouw de grauwgrijze leegte, waarin ik haar silhouet nog altijd […]

Dagen zat ik op de grond in het vochtige, onbarmhartige onderkomen waar alleen de dood mij vergezelde. Ik voelde zijn hete adem in mijn nek. Vlakbij, o, hij was zo dichtbij, maar verloste mij niet uit mijn lijden. Hoeveel dagen ik hier zat, wist ik niet. Ik was de tel kwijtgeraakt. Was ik de rest ook […]

Hij streek neer op de oude, weinig comfortabele stoel, wiebelde heen en weer, en schoof een stukje naar voren. Zijn vingers dansten een centimeter of tien boven de toetsen, alsof zij de brug vormden waarover zijn nu nog vormloze creatie de werkelijkheid betreden zou. Zij was onderweg, stroomde door hem heen en bracht zijn hele lichaam […]